Α΄

               (Μαθητικά-Φοιτητικά)

                                                         1955-1962

 « Ήταν

 μια λόξα         

 νεανική

 μα τώρα  

 έχει         

 περάσει».

                                 (Ν. Καββαδίας

                                        ΑΝΤΙ  ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Τις γυμνασιακές μου σπουδές τις έκανα στο Γυμνάσιο της Κορώνης στα χρόνια 1952-1958.  Και τα έξι αυτά χρόνια έμενα για λόγους οικονομικούς σε μια μικρή αποθήκη που υπήρχε σε χτήμα του πατέρα μου έξω από την Κορώνη, στην περιοχή Τουρλάκι. Η απόσταση από το Γυμνάσιο ήταν γύρω στα 15 λεπτά με τα πόδια.

 Η περιοχή αυτή είναι ένας μικρός λοφίσκος (έτσι ίσως εξηγείται και η ονομασία της) με καταπληκτική θέα γύρω-γύρω. Τότε ήταν κατάφυτη από σταφίδες, η καλλιέργεια των οποίων αποτελούσε μία από τις βασικές καλλιέργειες των συγχωριανών μου. Κάθε γεωργός που είχε χτήμα εκεί είχε και μια πλινθόκτιστη αποθηκούλα για τις καλλιεργητικές του ανάγκες. Τις αποθήκες αυτές τις έλεγαν «σταφιδόσπιτα».

Παρά τις πολλές στερήσεις και δυσκολίες με τις οποίες συνδέθηκε η μαθητική μου ζωή στο εν λόγω «σταφιδόσπιτο», τα χρόνια εκείνα υπήρξαν από τα πιο όμορφα της ζωής μου. Σ’ αυτό συνετέλεσε αφάνταστα η τοποθεσία που ήταν το χτήμα του πατέρα μου και γενικότερα η γύρω περιοχή.

Το χτήμα μας ήταν στην κορφή του λοφίσκου με θέα ελεύθερη από παντού. Κοιτώντας προς την ανατολή έβλεπες σχεδόν ολόκληρο το γαλάζιο μεσσηνιακό κόλπο και στο βάθος τον μαγευτικό Ταΰγετο. Πίσω σου έβλεπες τα καταπράσινα χωράφια της περιοχής και στο βάθος τα βουνά Λυκόδημο και Μαυροβούνι. Οι ανατολές και οι δύσεις του ήλιου ήταν πανέμορφες. Τις νύχτες που είχε ξαστεριά, ο γεμάτος αστέρια ουρανός σ’ έκανε να τον κοιτάζεις ώρες μαγεμένος. Όταν, μάλιστα, είχε πανσέληνο νόμιζες ότι όλο το ασήμι του ουρανού έπεφτε στη γη, δώρο στις ανθρώπινες ψυχές που ξενυχτούσαν. Την άνοιξη  τα χτήματα γέμιζαν κίτρινα λουλούδια που ανάδιναν ένα απαλό μεθυστικό άρωμα. Αργότερα, όταν τα φύλλα γέμιζαν τα κλήματα, δεν έβλεπες τίποτα άλλο, παρά ένα απέραντο πράσινο που μόνο το γαλάζιο της θάλασσας το σταματούσε. Ένας πραγματικός παράδεισος που δεν χόρταινες να απολαμβάνεις.

Ζώντας κανείς με ευαίσθητο χαρακτήρα μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, ήταν αναπόφευκτο κάποια «αρρώστια» ή «λόξα» να κολλήσει. Εννοώ την «αρρώστια» ή τη «λόξα» της ζωγραφικής και της ποίησης. Και να ήθελε να αντισταθεί δεν θα μπορούσε. Η πίεση που δεχόταν από τον πανέμορφο αυτό κόσμο ήταν τρομακτική.

Εμένα μου με «κόλλησε» η «λόξα» της ποίησης. Έτσι χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω άρχισα από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου να γράφω ποιήματα. Ποιήματα για τη φύση, τις πνευματικές μου αναζητήσεις, τους εσωτερικούς μου προβληματισμούς, τα όνειρά μου, τις απογοητεύσεις μου, τις στενοχώριες, τις χαρές και τις λύπες μου. Αυτό κράτησε και στο πανεπιστήμιο, στο στρατό και για λίγα χρόνια ακόμη. Μετά σταμάτησα να γράφω. Μου πέρασε η «λόξα». Έπρεπε, άλλωστε, να δικαιωθεί ο στίχος του ποιητή: « Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει».

Εδώ πρέπει να αναφερθώ στην ευεργετική επίδραση που άσκησε επάνω μου τα χρόνια εκείνα το περιοδικό «Το Σπίτι του Παιδιού» που εξέδιδε ο Άγγελος Μεταξάς. Ήταν ένα υπέροχο περιοδικό που όσοι είχαν την τύχη να γίνουν τακτικοί αναγνώστες του το θυμούνται με νοσταλγία και συγκίνηση. Σ’ αυτό και στον εκδότη του οφείλω ένα μεγάλο μέρος της πνευματικής μου καλλιέργειας. Τότε ήταν που με τη συμμετοχή συμμαθητών μου ίδρυσα το Μαθητικό Λογοτεχνικό Σύλλογο « Ο Μοριάς» και μέσω του περιοδικού αυτού προκήρυξα δύο πανελληνίους μαθητικούς διαγωνισμούς ποίησης, διηγήματος και ζωγραφικής με αξιόλογες συμμετοχές. Γενικά οι μαθητές του Γυμνασίου Κορώνης είχαμε τότε αναπτύξει από μόνοι μας μία έντονη πνευματική δραστηριότητα, παρά την έλλειψη οποιασδήποτε πνευματικής υποδομής στην περιοχή μας.

Τα περισσότερα από τα ποιήματα των τελευταίων χρόνων της ποιητικής μου δραστηριότητας τα περιέλαβα στη συλλογή που εξέδωσα το 1972 με τον τίτλο «Λυχνία». Από τα ποιήματά της πρώιμης νεανικής μου «λόξας» (μαθητική- φοιτητική περίοδος) εντόπισα αρκετά κατά τη διάρκεια εκκαθάρισης του προσωπικού μου αρχείου γραμμένα σε τετράδια ή δημοσιευμένα σε διάφορα περιοδικά της εποχής εκείνης και κυρίως στο «Σπίτι του Παιδιού».

 Τα ξαναδιάβασα και ένοιωσα να γυρίζω πίσω στα όμορφα εκείνα χρόνια της ζωής μου. Στα χρόνια με τις πολλές στερήσεις και τις μεγάλες κι όμορφες χαρές. Σκέφτηκα να δώσω υπόσταση στο κομμάτι αυτό της νεανικής μου «λόξας» με τη συγκέντρωση των πιο πολλών από αυτά σε μια νέα συλλογή. Έτσι θα μου είναι πιο εύκολο να γυρίζω πίσω στα χρόνια με τις νεανικές μου έγνοιες, τις πίκρες, τις αναζητήσεις, τις μελαγχολίες, τις χαρές και στον τόπο απ’ όπου ξεκίνησα.

Θεωρώ καθήκον μου να αφιερώσω τη συλλογή αυτή, ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης, στους γονείς μου που έχουν φύγει από τη ζωή εδώ και πολλά χρόνια και στα τέσσερα αδέρφια μου, γιατί όλοι τους δούλεψαν σκληρά, έκαναν πολλές θυσίες και έζησαν με πολλές στερήσεις για να μπορέσω εγώ να σπουδάσω. Μαζί τούς αφιερώνω την καρδιά και την σκέψη μου.

                                                                             Αθήνα 2012

        

                              Η ΣΚΕΨΗ      

                     

                                   Η σκέψη μοιάζει ένα καράβι

                                   π’ όλο στα πέλαγα γυρνά,

                                   πάντα ζητώντας κάτι νά ’βρει,

                                   κάτι που τόσο λαχταρά.

                                   Σχίζει τα πέλαγα με χάρη

                                   όταν γαλήνη έχει απλωθεί

                                   κι άλλοτε μάχεται μην πάρει

                                   κι αυτή η φουρτούνα και χαθεί.

                                   Ορθή στην πλώρη πάντα στέκει

                                   μ’ άγρυπνο  μάτι και κοιτά

                                   μήπως σ’ αυτά που εμπρός της βλέπει

                                   εύρη κι αυτό που λαχταρά.

                                   Πάντα γυρεύει, πάντοτ’ όμως

                                   στα πέλαγ’ άδικα γυρνά

                                   κι απ’ το ταξίδι μόνο ο δρόμος

                                   θα ’ναι γι’ αυτή παρηγοριά.

                                                  ΦΥΓΗ 

                                               Κάτω στου Ζάγκα έχουν αράξει

                              τα νιά καράβια που σε λίγο

                              η μέρ’ ακόμη πριν χαράξει

                              μαζί μ’ εκείνα  θε να φύγω.

                              Να ζω στα ίδια όλη τη ζήση

                              έχω, μανούλα, βαρεθεί

                              τίποτα πια να μ’ εμποδίσει

                              τόσο ικανό δεν θα βρεθεί.

                             Μ’ αρέσουν, άλλωστε, τα ξένα

                                              και τ’ αγαπώ τόσο πολύ

                             για να μονάχη αφήνω εσένα

                             την ώρια τούτη ανατολή.

                             Γιατί, μανούλα, την Ιθάκη

                            των πόθων μου ίσως κει να βρώ

                            καθώς μερόνυχτα στο δοιάκι

                            τον πόντο γύρω θα ερευνώ.

                                             ΑΠΟΤΡΥΓΟΣ 

                   Στ’ αλώνια χάμω τα σταφύλια

                   κι άδειες οι βέργες τώρα πιά

                λένε τον πόνο τους τα δείλια

                και σιγοκλαίνε τη νυχτιά.

                                     Σου φέρνει τώρ' ανατριχίλα   

                   το κάθε κλήμ’ ως το κοιτάς

                   κι είν’ το παράπονο απ’ τα φύλλα

                   που μοιάζει κλάμα της καρδιάς.

                   Κλάμα καρδιάς πού ’χουνε πάρει

                   κάποιο ακριβό της θησαυρό

                   άπονοι κι άκαρδοι κουρσάροι

                   κι έφυγαν πέρα στο γιαλό.

                   Κι ο πόνος είναι μέσ’ στα στήθια

                   τόσος που αρχίζουν να μαδούν

                   τα φύλλα ως έχουνε συνήθεια

                   όταν χειμώνα μας μηνούν.

                   Άμοιρα κλήματα, πια τύχη

                   κι εμέ και σας να καρτερεί;

                   Ποιός ξέρει τάχα τούτοι οι στίχοι

                   μην είν’ απ’ όλους οι στερνοί;

                                                   ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ

   

                                 Μη ρωτάς τα βουνά γιατί κλαίνε

                                 κάτι θάχουν κι αυτά και πονούν.

                                    Μη ζητάς για να μάθεις τι λένε

                                    σε λυγμούς όταν ξάφνου ξεσπούν.

                                     Κάποιο πόνο βαθειά μες στα στήθια

                                     μεγάλο θε νάχουν κι αυτά

                                     κι έτσι χώμα, κλαδιά, ξερολίθια

                                     κλαιν θλιμμένα, δακρύζουν πικρά.

                                     Μα τον πόνο τους τούτον σεβάσου,

                                     να τον μάθεις ποτέ μη ρωτάς,

                                     μόνο δώσ’ τους κι εσύ την καρδιά σου,

                                     αν τον πόνο μπορείς να βαστάς.

  

                                                      ΜΗΝΥΜΑ

       Πίκρες και βάσανα του κόσμου,

       απόψε φύγετ’ απ’ εντός μου!

       Την ώρ’ αυτή

       σα δροσοφύσημα του ονείρου

       ήρθε το μήνυμα τ’ απείρου

       γλυκά στ’ αυτί.

       Και γίνηκ’ η χαρά μου τόση

       που δεν την έχω ώς τώρα νοιώσει

       άλλη φορά.

       Κι ηχούνε μέσα μου παιάνες

       του εσπερινού χτυπούν καμπάνες

       γλυκά-γλυκά.

        Στα σκοτεινά κι ανήλια βάθη

        μακρά απ’ τ’ ανθρώπινα τα πάθη

        γεννιέται φως!

        Μια νέα ζωή γλυκοροδίζει

        κι ο πόθος μου πανηγυρίζει

        ο πιο κρυφός!

                                ΚΑΠΟΙΕΣ ΩΡΕΣ

  

                       Είναι κάποιες ώρες

                       με καημό πολύ.

                       Είναι κάποιες ώρες,

                       στείρες, μαυροφόρες,

                       που την πλάση εντός μου

                       νοιώθω να θρηνεί.

                           Κλείνουν μες στα στήθια

                           δάκρυ, συμφορά.

                           Κλείνουν μες στα στήθια

                           μια πικρή αλήθεια:

                           Όνειρο του κόσμου

                           γίνηκ’ η χαρά!

                      ΚΑΠΟΙΟ  ΒΡΑΔΙ

                                   

            

                        Κάποιο βράδυ ονειρεμένο

                       ’δώ σιμά στ’ ακροθαλάσσι,

                       κάποιο βράδυ ονειρεμένο

                       στου Μαγιού το φως λουσμένο

                       που να ζω είχ’ αποστάσει,

                        πρωτοσήκωσα  τα χέρια

                        με λυγμούς μαζί και κλάμα,

                        πρωτοσήκωσα τα χέρια

                        και μου μίλησαν τ’ αστέρια

                        και μου γέλασαν αντάμα.

                        Τότε Σ’ ένοιωσα, Σωτήρα,

                        μέσ’ στα βάθη της ψυχής μου,

                        τότε Σ’ ένοιωσα, Σωτήρα,

                        κι απ’ το φως Σου κάτι πήρα

                        με την πρώτη προσευχή μου.

                       Τότε Σ’ ένοιωσα, Πατέρα,

                       όλο αγάπη και συμπόνια,

                       τότε Σ’ ένοιωσα, Πατέρα,

                      -πού γυρνούσα τόση μέρα,

                       τόσους μήνες, τόσα χρόνια;

                       Κι είπα εντός μου: Το στρατί Σου

                       θα βαδίσω ως τα στερνά μου,

                       κι είπα εντός μου: Το στρατί Σου

                                   -κι όλη η νίκη είναι δική Σου-

                       θα βαδίσω, Λυτρωτά μου.

                         Κάποιο βράδυ ονειρεμένο

                         που όλα εντός μου είχανε σβήσει,

                         κάποιο βράδυ ονειρεμένο

                         κάθε εντός μου πεθαμένο 

                                     το ξανάκανες να ζήσει.

                                                                 ΤΟ ΤΑΜΑ

                                           ( Εμπνευσμένο από τον ομώνυμο

                                                          πίνακα του Νικ. Γκύζη)

       

                   Πόνου και λύπης σκηνικό !

        Η κόρη που έβλεπε  μπροστά της

        έμοιαζε να ’ναι στα στερνά της

        κι ήταν το κλάμα της βουβό.

        Άσαρκη πού ’μοιαζε νεκρό

        την παίρνει η μάνα στην ποδιά της,

        στα στήθη σπάραζε η καρδιά της

        και σιγοπέθαιναν κι οι δυό.

        Ξάφνου στ’ απέναντι βουνό

        -στην τύχη;- έπεσ’ η ματιά της,

        στο ερημοκκλήσι, στο σταυρό.

        Και τάμα ευθύς για τη Χαρά της

        στον Άγιον έκαμε ακριβό

        που ’ναι των άρρωστων προστάτης.

                                                ΑΙΝΕΙΤΕ…

                              («Αινέσω το όνομα του Θεού μου μετ’ ωδής

                    μεγαλυνώ Αυτόν εν αινέσει.». Ψαλμωδός) 

           Στα χέρια μου απαλά κι εγώ κρατώντας μια κιθάρα,

           θα συντροφέψω  ευλαβικά της κτίσης το τραγούδι

           και θ’ αποδώσω με  χορδές την πιο τρανή λαχτάρα

           που φύτρωσε στα στήθη μου ευωδιαστό λουλούδι

            Αγνές ψυχές, αγγελικές, παρθενικές, πανώριες,

            τρυγόνια, αηδόνια, πέρδικες, κορυδαλλοί και σπίνοι,

            ελάτια, κέδροι, πλάτανοι, βελανιδιές πελώριες

            όλα υμνείστε Αυτόν μαζί που τη ζωή σας δίνει.

                                     ΑΦΙΕΡΩΜΑ

                                    (Στον αγαπημένο μου δάσκαλο

                                               Παναγιώτη Αρναούτη)

           Καθώς επρόβαλε γλυκά στη μνήμη μου η μορφή σου,

           πνευματικέ πατέρα μου, μ’ εδώ κι εκεί ρυτίδες

           εντός μου χίλιες χύθηκαν απ’ τη καλή ψυχή σου

           καθάριες ηλιαχτίδες.

           Και πάει ο νους ταξιδευτής στα περασμένα χρόνια

           στη φτωχική φωλίτσα μας με τη ζεστή αγκαλιά της,

           τότε που ψάλλαν μέσα της, γλυκά σα χελιδόνια,

           με χάρη τα παιδιά της.

           Στο φτωχικό εργαστήρι μας σμίλεψες την ψυχή μου

           κι ως τα φτερά της άνοιγε και συ βοηθός μαζί της

           πετούσες και δυνάμωνες τρανά τη θέλησή μου

           σαν διαλεχτός τεχνίτης.

           Μεσ’ στην καρδιά μου φύτεψες αγάπη στην πατρίδα

           και πόθο μεσ’ στα στήθη μου για ό,τι ψηλό και ωραίο

           κι ακόμη μ’ έμαθες να ζώ πάντα με την ελπίδα

           για ένα κόσμο νέο.

           Κι αν γλίστραγα καμιά φορά στον άγριο το χειμώνα

           το πατρικό σου μ’ έπιανε και στοργικό σου χέρι

           και μ’ οδηγούσες να λουστώ, να πλύνω το χιτώνα

           στης Βηθλεέμ τα μέρη.

           Εσέ που τόσο μόχθησες και πόνεσες για μένα,

           αγαπημένε μου «ραββί», θα ευγνωμονώ αιώνια

           ώσπου τα μάτια κλείσουνε για πάντα, ωιμένα!

           σαν έρθουνε τα χρόνια.

           Μέσα στα μύχια του εγώ θα κλείσω μιάν εικόνα,

           έτσι αγνή κι έτσι καλή ως ήταν κι η ζωή σου,

           για να μου μένει οδηγητής άνοιξη και χειμώνα

           η πατρική μορφή σου.

                                                      ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ

                                                            (Στην αδελφή μου Αλεξάνδρα )

                   Κοιμήσου, αγόρι μου, κοιμήσου

      στη μητρική, θερμή αγκαλιά

      και με το φως το ουράνιο ντύσου

      στη μαγεμένη σιγαλιά.

      Κοιμήσου και στο πρόσωπό σου

      ουράνια λάμψη θα χυθεί,

      κι εγώ για σε στον άγγελό σου

      θερμή θα κάνω προσευχή.

      Κοιμήσου και ψηλά τ’ αστέρια

      για σέν’ απόψε θ’ αγρυπνούν

      κι απλώνοντας στη γη τα χέρια

       γλυκά λογάκια θα σου ’πουν.

      Κοιμήσου κι απαλά τ’ αγέρι

      των λουλουδιών την ευωδιά

      από το κάμπο θα σου φέρει

      μέσα στην ήσυχη νυχτιά.

      Κοιμήσου και πολλά αγγελάκια

      μέσα στον ύπνο σου να ιδείς

      και να ’ναι γέλιο στα χειλάκια

      μέχρι την ώρα της αυγής.

                               ΜΕΡΑ Τ’ ΑΠΡΙΛΗ

                                                    Μέρα τ’ Απρίλη

                             με γέλια στα χείλη

                             τραγούδια φωνές,

                             με νότες φλογέρας

                             κι αγνής ατμοσφαίρας

                             πανώριες αυγές.    

                                                    Μέρα τ’ Απρίλη

                             που σβήνει το δείλι

                             μ’ ουράνια ευωδιά

                             και πάνω στα κλώνια

                             τραγούδια τα’ αηδόνια

                             να λένε γλυκά.

 ΩΡΑ ΓΥΡΙΣΜΟΥ

       

                       Του γυρισμού ’ναι τώρα  ώρα

                       που δίν’ ο ήλιος  στα λουλούδια

                       στερνό φιλί κ’ ηχούν τραγούδια

                       στη πλάση τη γαληνοφόρα.

  

                       Την ώρα αυτή  στο Κρυονέρι,

                       αγαπημένη μου γαλέρα,

                       σε περιμένω από πέρα

                       του Στόμιου να φανείς τα μέρη.

                       Τα γρήγορ’ άνοιξε φτερά σου

                       να ’ρθείς εδώ στ’ αραξοβόλι

                       που ’ναι για σε η καρδιά μου όλη

                       και ρίξε  εκεί  την άγκυρά σου.

                                                    ΤΑΞΙΔΙ

        Με την αυγή που ο ήλιος τα φιλιά 

    στην πλάση θα μοιράζει χρυσαφένια

    για κείνα  τα νησιά τα κοραλλένια

    θα φύγω απ’ την παλιά μου τη φωλιά.

    Γαλέρα κάτω ’κεί στην αμμουδιά

    καινούργια, γοργοτάξιδη, προσμένει

    -νεράιδα  μεσ’ στα κύματα λουσμένη-

    στα ξένα να με πάει στα ποθητά.

    Θ’ αφήσω πίσω χώρες και χωριά

    τ’ αγέρι σα φουσκώσει τα πανιά

    κ’ η θάλασσα θα παίζει με το πλοίο.

    Για λίγο θα με καίνε τα φιλιά

    και δάκρυ θα κυλήσει μια σταλιά

    την ώρα που στερνά θα κάνω αντίο.

                                       ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ

                                 (Στους γονείς και στ’ αδέλφια μου

                                          που τόσο δούλεψαν για μένα)

                      Την ώρα που τ’ αηδόνια θε να υμνούν

                      με μύριες προσευχές τον Πλαστουργό τους,

                      οι θύμησες στο νου μου θα ξυπνούν

                      θερμό να ξαναπούν το «ευχαριστώ» τους.

                      Στ’ αρώματα της φύσης, της ψυχής

                      τα μύρα θε να σμίγουνε κι εκείνης

                      και θάν’ τα μύρα τούτα θαυμαστής,

                      καθάριας και βαθειάς ευγνωμοσύνης.

                      Και κάπου-κάπου ατόφιο θα κυλά

                      στα μάγουλα λαμπρό μαργαριτάρι

                      που η λάμψη του μονάχη θα μιλά

                      γι’ αυτό που μένει εντός μου θυμητάρι.

                      Σαν φτιάχνω εντός μου εικόνα του καλού

                      ανθρώπου, θα ’χω εμπρός μου εσάς μοντέλο,

                      με χρώματα να βγαίνουν απ’ το νου

                                     κι η θύμηση να γίνεται πινέλο.

                               ΣΤΑΥΡΩΣΗ

       

  Γκαπ- γκουπ με το σφυρί

  κάθε στιγμή, κάθε λεπτό

 χτυπώ τους ήλους στο Σταυρό

 και Σε σταυρώνω.

 Γκαπ-γκουπ, σκληρός πολύ,

 στ’ άχραντα μέλη Σου βαθειά

 χωρίς αγάπη στην καρδιά,

 συμπόνια, πόνο.

ΗΛΙ, ΗΛΙ, ΛΑΜΑ ΣΑΒΑΧΘΑΝΙ

Χώμα! Και ξέσπασεν η μπόρα
με βία πάνω μου κι ορμή
κι ό,τι είχα κάνει μέχρι τώρ
συντρίμμια γίνηκε στη γη. 

    Με πόθους είχα ξεκινήσει

    κι όνειρα μύρια στην καρδιά

    για τ’ ακριβό το χρυσονήσι,

    ζητώντας νά ’βρω τη χαρά.

    Όμως σαν έμεινα μονάχος

    μπροστά στου κόσμου τα στοιχειά

    τρόμαξα κι έχασα το πάθος

    γι’ αγώνα, νίκη, ιδανικά.  

  

    Μπρος στα χαμένα μου τα πλάνα

    είν’ ώρες τώρα που θρηνεί

    στο ερημοκκλήσι μια καμπάνα

                   «Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί».

        ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΆ (1957)

                                             (Στους συμμαθητές μου   του  Γυμν. Κορώνης)

Αρχιχρονιά κι αρχιμηνιά !
Με πίστη αντάμα και μ’ ελπίδ
για τη γλυκιά μας την πατρί
 στον άγιο αγώνα όλοι, παιδιά !

   Καινούργιος ήλιος τα βουνά

   την ώρα τούτη-να!- χρυσώνει

   και τις καρδιές μας τις πυρώνει

   και τις θερμαίνει αληθινά.

   Τίποτα τώρα δεν μπορεί

   στο δρόμο αυτό να μας φοβίσει,

   ούτ’ ο σταυρός να μας λυγίσει

   που όλοι σηκώνουμε βαρύ.

    Απ’ το μεγάλο Νικητή

    παίρνουμε δύναμη και πάμε

    μαζί φτερά και φτερουγάμε

    για τη ψηλότερη κορφή.

    Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά !

    Ακούστε! η σάλπιγγα σημαίνει

    σ’ όλη παντού την οικουμένη

    το ουράνιο σύνθημα, παιδιά.

   Με πίστη, θάρρος και μ’ ορμή

   πάμε ν’ ανέβουμε στ’ αστέρια,

   της νίκης λάβαρο στα αιθέρια

   και κει γαλάζιο να υψωθεί.

    Πάνω στα ερείπια τώρα-δες-

    θα ξαναχτίσουμε μ’ αγάπη

    της κοινωνίας το παλάτι

    «χτίστες εμείς και φυτευτές».

    Αρχιχρονιά κι αρχιμηνιά !

    Με πίστη αντάμα και μ’ ελπίδα

    για τη γλυκιά μας την πατρίδα

    όλοι να πάμε πιο ψηλά!

                                                ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ

                                              ( 1958)

Με την καινούρια τη χρονιά

σκαλί-σκαλί το μονοπάτι

όλοι ν’ ανέβουμε ψηλά.

Στο δρόμο τούτο, φίλε, -δες!

παντοτινά η καρδιά γεμάτη

είν’ απ’ της πίστης τις χαρές.

Θυμάσαι κείνη την αυγή

που γύρω απλώνοταν γαλήνη

σαν ξεκινούσαμε μαζί;

Ω! δεν το πίστευε κανείς

πως τούτο μπόραγε να γίνει

ακόμ’- αλήθεια- ούτε και μεις.

Λόφο το λόφο εν τούτοις, να!

πιστοί στη νίκη προχωράμε

για τα παρθένα τα βουνά.

Κι είναι γεμάτες οι κορφές

από συντρόφους που αγαπάνε

κι αυτοί τις όμορφες χαρές.

Με την καινούρια τη χρονιά

όλοι πιασμένοι χέρι-χέρι

να πάμε ακόμη πιο ψηλά.

«Όλοι στο δρόμο του φωτός

προς τ’ αβασίλευτο τα’ αστέρι»

ο πόθος να ’ν’ του καθενός!

                                   

ΕΛΑΒΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ

                                 (αφιερωμένο στη Μάννα μου)

Έλαβα το βράδυ

το καλό σου γράμμα,

έλαβα το βράδυ

μέσ’ σ’ αυτό ένα χάδι

κι έπαψα το κλάμα.

Έλαβα, μανούλα,

την καλή καρδιά σου,

έλαβα, μανούλα,

-ώ! γλυκιά στιγμούλα!-

κάτι απ’ τα δικά σου.

Κάτι απ’ τα δικά σου

κείνα εκεί τα τέλεια,

κάτι απ’ τα δικά σου
που σκορπούν, φαντάσου!

                                                      τη χαρά, τα γέλια.

Σταματούν το κλάμα,

διώχνουνε τις λύπες,

σταματούν το κλάμα,

-τόση, αλήθεια, ώ θάμα-

δύναμη πού βρήκες;

Έλαβα το βράδυ

το καλό σου γράμμα,

έλαβα το βράδυ

μέσ’ σ’ αυτό ένα χάδι

κι έπαψα το κλάμα.

  (  Έτσι θα ήταν, αν στις δύσκολες στιγμές μου  έπαιρνα  γράμμα από  τη    μάννα μου. 
     Όμως η καλή μου μάννα δεν ήξερε γράμματα και γράμμα της   δεν έλαβα ποτέ.  )                             

          ΠΡΩΙΝΟ ΣΤ’ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ

                   

           Πρωινό στ΄ ακρογιάλι κει που παίζει το κύμα

           με μια χάρη στην άμμο κι αγκαλιάζει τα φύκια,

           πρωινό στ΄ ακρογιάλι έχω φέρει το βήμα

           κι αγναντεύω τριγύρω καθιστός στα χαλίκια.

           Όλη η θάλασσα εμπρός μου στα γαλάζια ντυμένη,

           πέρα ως πέρα γαλήνια, φωτεινή και καθάρια,

                 όλη η θάλασσα εμπρός μου με γαλήνη απλωμένη

           ξεγελά και μεθάει και λιγώνει τα ψάρια.

           Το μουράγιο οι βαρκούλες στη σειρά χαιρετάνε

           καθώς σχίζουν το κύμα με μια χάρη περίσσια,

           το μουράγιο οι βαρκούλες πίσω αφήνουν και πάνε

           να ψαρέψουν στ’ Αμμούδι και στο Στόμιο ολοΐσια.

           Πάνωθέ τους και δίπλα φτερουγίζουν οι γλάροι

           μαγεμένοι απ’ την τόση π’ αντικρίζουν γαλήνη,

           πάνωθέ τους και δίπλα παίζει ο μπάτης με χάρη

           κι απ’ολούθ’ανεβαίνουν προς τον Πλάστη μας ύμνοι.

           Μ’ ένα στόμα όλα γύρω τον Υπέρτατο υμνούνε,

           δέντρ’, αμπέλια, ποτάμια, βράχοι, πέτρες, λουλούδια,

           μ’ ένα στόμα όλα γύρω στην Αγάπη που ζούνε

           με συγκίνηση στέλνουν και με χάρη τραγούδια.

                                 ΒΡΑΔΙΕΣ  ΣΤ’ ΑΡΤΑΚΙ

        

    Βραδιές, θυμάμαι, ονειρεμένες

    αγνές καρδιές, ευτυχισμένες.

ήταν εκείνες που στ’ Αρτάκι

    κάναμε βόλτες με βαρκάκι 

    Πάνω μας γέλαγαν τ’ αστέρια

    -χρυσά καρφιά σ’ ουράνιο θόλο-

    και τη χαρά τους μέσ’ στο μώλο

    δείχναν τα ψάρια πάντ’ ακέρια.

    Μιλούσε η νύχτα στη ψυχή μας

    σαν αύρας θρόισμα στ’ αλήθεια

    και τα μηνύματα ήσαν πλήθια

    της φύσης που έπιανε τα’ αυτί μας.

    Γι’ αυτές τις ώρες πως λυπάμαι

    που τώρ’-αλί- τις έχω χάσει

    κι ως παίρνει η μέρα να βραδιάσει

    με πόσο πόνο τις θυμάμαι!

    Τώρα πια πάψανε τ’ αστέρια

    στη γη για μας να γνέφουν άλλο

    κι ούτε μας κάνουνε σινιάλο

    με τα χρυσάκτινά τους χέρια

                                                   Η ΣΥΜΠΟΝΙΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

  

    Μεσ’ στου σπιτιού μου εδώ την άκρη

    για μια μεγάλη κλαίω πληγή,

    μα από το κλάμα το πολύ

    έχει στερέψει πια το δάκρυ.

  

             Κι ενώ πονώ τόσο στα ξένα,

    δεν με θυμάται- αλί!- δικός

    μονάχα-κοίτα!- ο ουρανός

    με τη βροχή του κλαίει για μένα.

               ΓΙΑΤΙ ;

    Γέρνει ο ήλιος προς τη δύση

    πάνω στ’ άρμα το χρυσό

    κι’ έχουν όλα κοκκινίσει

    με το φως το περισσό.

    Έχει πάρ’ η φύση ονείρου

    λάμψη κι όψην ομορφιάς

    και στο μάγεμα τ’ απείρου

    μοιάζει ο ήλιος βασιλιάς.

    Τα πουλιά ξετρελαμένα

    μες στων δέντρων τα κλαδιά

    δίνουν –παίρνουν μαγεμένα

    της αγάπης τα φιλιά.

    Τώρα χαίρετ’ όλη η πλάση

    με πρωτόφαντη χαρά,

    μα γιατί μες στο γιορτάσι

    νάχει λύπη μια καρδιά;

                                                             ΔΕΙΛΙΑ

            Αδέλφι, ήταν ο δρόμος σου καλός

            κι ανέβαζε ψηλά στα αιθεροπλάτια

            κι ανάμεσά μας ήσουν αδελφός.

            Μας το ’πες πως θ’ ανέβεις, μα γιατί

            μπροστά στα τόσ’ –αλήθεια- σκαλοπάτια

            εδίστασες με φόβο στη ψυχή;

            Κι εδείλιασες κ’εγύρισες ξανά

            -τ’ αντίκρισε με πόνο η συντροφιά μας-

            αλί! στα χαμηλά τα πρωτινά.

 

             Δεν έστρεψες τα μάτια σου να δεις

            τη θλίψη που στην όψη απ’ τη καρδιά μας

            ανέβαινε την ώρα της φυγής.

            Δυο λόγια μόνο: «γειά σας, δεν μπορώ,»

            τρεμάμενα μας ψέλλισες  στα χείλη

            «καλοί μου φίλοι πίσω εγώ γυρνώ»

            Μαζί σου τώρα ας είναι η ευχή

            που δώσαμε κουνώντας το μαντήλι

            «Κοντά μας ξαναγύρνα μιάν αυγή!»

                                                    ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΥΡΕΥΩ

    Κάτι πρέπει να γυρεύω,

    κάτι πρέπει να ζητώ

    που χωρίς εκείνο ρεύω

    πότ’ εκεί και ποτ’εδώ.

    Κάτι πρέπει να μου λείπει

    στη χειρότερη εποχή

    κι η απουσία του με λύπη

    μου γεμίζει την ψυχή.

    Κάτι πρέπει με λαχτάρα

    να ζητήσω και να βρω

    στου πολέμου την αντάρα

    στης ειρήνης τον καιρό.

    Κι αν το βρω θα ’χω νικήσει

    θα ’χω τύχην αγαθή,

    τότ’ η λύπη θα μ’ αφήσει

    τότ’ ο  πόνος θα χαθεί.

                                                 ΠΩΣ ΜΟΙΑΖΩ

      Πώς μοιάζω μ’ έναν δύστυχον αητό

      που κάποτ’ είχα δει μες στο χωριό μου!

      Το βόλι του ’χε σπάσει το φτερό

      κι αυτός παιχνίδι γίνηκε του δρόμου.

      Τον σέρναν τα παιδιά της γειτονιάς

      με γέλια στου χωριού τα στενορύμια

      και φάνταζ’ έτσι ωμά της απονιάς

      κουρέλι νάχει γίνει και συντρίμια.

      Ψηλά και πάλι νά ’βγει να χαρεί

      θολό το μάτι πόσο λαχταρούσε

      μα δίχως τα φτερά του δεν μπορεί

      και σκλάβος πια για πάντα θε να ζούσε.

      Μικρός  κι εγώ γοργόφτερος αητός

      ψηλά ν’ ανέβω θέλησα στ’ αστέρια,

      εκεί που όλα λούζονται στο φως

      και δεν περνούν ποτά τα καλοκαίρια.

      Μα κάποιοι μου τσακίσαν τα φτερά

      και γκρέμισαν μαζί τα όνειρά μου

      και κει που λόγιαζα να φτάσω τη χαρά

      στη λάσπη με κρατάνε τώρα χάμου.

      Πώς μοιάζω με τον δύστυχον αητό

      που κάποτ’ είχα δει μες στο χωριό μου!

      Το βόλι του ’χε σπάσει το φτερό

      κι αυτός παιχνίδι γίνηκε του δρόμου!

                                                  ΑΝΑΜΝΗΣΗ

        Γυρνώντας στης Αθήνας τα σοκάκια

       με βήμ’ αργό μαζί και λυπηρό,

       σε σας η σκέψη απλώνεται σπιτάκια

       πνιγμένα στο χορτάρι και στ’ ανθό.

       Σπιτάκια που κοντά σας έξι χρόνια

       μια απλή περνούσα κι όμορφη ζωή,

       εσείς με τη γλυκιά σας τη συμπόνια

       κι εγώ με την αγάπη την αγνή.

       Για μένα η πρώτη αχτίνα ήταν του ήλιου

       καθώς γλιστρούσε πάνω απ’ τα βουνά,

       καλώντας με στον κόσμο ενός βασίλειου

       που ’κεί ήσαν όλα τόσο φωτεινά.

       Το πρώτο καλημέρισμα τ’ αηδόνια

       σε μένα στέλναν μέσ’ απ’ τα κλαδιά,

       καθώς χαρούμενα όλα κι εναρμόνια

        τη μέρα χαιρετίζαν με χαρά.

       Κι ως έπεφτε το βράδυ με μια χάρη

       και λούζονταν τα πάντα μεσ’ στο φως

       που πάνω τους σκορπούσε το φεγγάρι

       και γίνοταν πανώριος ο γιαλός,

       σπιτάκια, πάλι, απλά κι αγαπημένα,

       κρατώντας το παράθυρ’ ανοιχτό,

       τα μάτια μου αγκαλιάζαν μαγεμένα

       την πλάση μιά και μιά τον ουρανό.

       Μα τώρα ’δώ μακράν απ’ όλα εκείνα

       συχνά με φέρνει η σκέψη προς τα ’κει

       ’τι μοιάζει-αλήθεια- ολόκληρη η Αθήνα

       σαν μια κλειστή, μεγάλη φυλακή.

                                          Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΗΣ ΜΟΥ

                                                                (Στην αδελφή μου Ελένη)

               Γλυκά η καμπάνα σήμανε σπερνό στο μοναστήρι

               και φαίνονται οι καλόγεροι που παν στην εκκλησιά,

               καθώς κοιτάζω απέναντι, στητός στο παραθύρι,

               με τόσο πόνο μέσα μου και τόσ’ απελπισιά

               Πόσ’ άσχημος μου φαίνεται ο ήλιος που ’χει γύρει

               και πλάνες οι ακτίνες του που χύνονται πυκνά

               της πλάσης να στολίσουνε στερνά το πανηγύρι

               που κάνουν με πρωτόφαντη τ’ αηδόνια στα κλαδιά.

               Και κει που μένω ακίνητος, θωρώ την αδελφή μου

               να στέκεται στο εικόνισμα μπροστά γονατιστή

               και γύρισε ανεπαίσθητα σε κείνη η προσοχή μου.

               Κι ευθύς τ’ αγέρι πούρχεται  δροσάτ’ απ’ αντικρύ

               να σβήνει νοιώθω ολότελα με μιάς την ταραχή μου

               και μια γαλήνη μέσα μου να φέρνει αγγελική.

                     ΙΚΕΣΙΑ

        Μάνα του κόσμου, Πλατυτέρα

        των ουρανών, για τη γιορτή σου

        μακριά απ’ τη χώρα φθάνω πέρα

        προσκυνητής σου.

         Κ’ ήρθα με πόνο και μ’ ελπίδα

        πως θα σε βρώ στη συμφορά μας

        όμοια, όπως άλλοτε σε είδα,

        παρηγοριά μας.

        Το πιο μεγάλο θησαυρό μας,

        τη μάνα, χάνομε, πεθαίνει

        και μεσ’-αλί- στο σπιτικό μας

        ο χάρος μπαίνει.

        Μάνα του κόσμου, η πιο μεγάλη,

        σώσε τη μάνα τη δική μου,

        άκουσ’, ως άλλοτε, και πάλι

        την προσευχή μου.

        Σώσε τη μάνα μου, Μητέρα,

        διώξε το χάρο από κοντά μας

        στην κατοικιά του άπραγο, πέρα

        πολύ μακριά μας.

        Μες στα μισόσβηστά της χείλη

        που από τον πόνο έχουνε κλείσει

        κάνε το γέλιο αυτό το δείλι

        να ξανανθίσει.

                                         ΠΟΝΕΜΕΝΗ  ΒΡΑΔΙΑ

    Γιατί απόψε θλιμμένο,

    λατρευτό μου φεγγάρι,

    δίχως φως, δίχως χάρη

    στον ουράνιο το θόλο

    σε θωρώ και κλαμένο;

    Γιατί απόψε θλιμένη

    ταξιδεύει η μορφή σου

    και στενάζει η ψυχή σου

    μες στον ήσυχο μώλο

    τόσο-αλί- πονεμένη;

    Απ’ την πρώτη σου χάρη

    σαν τι τάχα να λείπει

    και τη θέση του η λύπη

    -ω,τι θλίψη! ω,τι κρίμα!-

    έχει ολόκληρη πάρει;

    Όλα γύρω θλιμμένα

    και δεν παίζουν τα ψάρια,

    όπως άλλοτε σμάρια,

    στο σμαράγδινο κύμα

    απ’ το φως λιγωμένα.

    Όλα πάνω τ’ αστέρια

    το φωνάζουν, το λένε,

    σε θωρούνε και κλαίνε,

    σε κοιτούν κι απορούνε

    και σταυρώνουν τα χέρια.

    Κι ήρθα απόψε διωγμένος

    απ’ την κάκια του κόσμου

    να σταλάξεις εντός μου

    λίγο φως-αχ- ζητώντας

    σκυθρωπός, λυπημένος.

    Κι ήρθα απόψε-φαντάσου!-,

    λατρευτό μου φεγγάρι,

    στο παλιό το φανάρι

    πιο πολύ πεθυμώντας

    τη γλυκιά συντροφιά σου.

                                                           ΔΕΙΛΙΝΑ

               Δειλινά μαγεμένα που φαντάζετ’ εμπρός μου

               στολισμένα με χάρη και με τέχνη περίσσια,

               δειλινά μαγεμένα που ενός άλλου έτσι κόσμου

               την πατρίδα μου λέτε, τη γλυκιά, παραδείσια

               στην ψυχή μου σας έχω με λαχτάρα όλα κλείσει

               και κει μέσα κλεισμένα σας κρατώ νύχτα μέρα.

               Στην ψυχή μου σας έχω μέσα κει ζωγραφίσει,

               φυλαγμένα απ’ τη βρώση της βροχής και τ’ αγέρα.

               Καταστόλιστα όλα στη λαμπρή σας πορφύρα

               κάποιους πόθους κι ελπίδες μου γεννάτε στα στήθια,

               καταστόλιστα όλα στη λαμπρή  σας πορφύρα

               σ’ άλλους κόσμους ουράνιους μ’ ανεβάζετε –αλήθεια-.

               Ό,τι γήινο τώρα κι ό,τι μαύρο και ξένο

               από μέσα μου φεύγει κι ένα μόνο πια μένει,

               ό,τι γήινο τώρα κάτω κει πεταμένο

               μες στο χώμα κυλιέται και μονάχο πεθαίνει

               Μια γαλήνη μεγάλη νοιώθω εντός μου χυμένη

               της ψυχής τόσο τέλεια τις πληγές να ’χει κλείσει,

               μια γαλήνη μεγάλη, μια γαλήνη παρμένη

               απ’ αυτή π’ αντικρύζω στο πανώριο ηλιοδύσι

                                     

                                                        ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ

            Η χαρά, το γέλιο τώρα μου ’χουν λείψει

            κι απομένει η θλίψη,

            μόνος μου πονώ, μόνος μου υποφέρω

            το γιατί δεν ξέρω.

            Κι ήταν η χαρά μου που ’χα μες στα στήθια

            φανερή, στ’ αλήθεια,

            κι’ ήταν η χαρά μου η χαρά του κόσμου

            τόσο πλούσια εντός μου.

            Που θαρρούσα τάχα κι έλεγα πως λείπει

            απ’ τον κόσμο η λύπη

            κι η χαρά μονάχα και το γέλιο μόνο

            έμενε στο θρόνο.

            Χίμαιρα ήταν, όμως, γιατ’ εψές το βράδυ

            μες στ’ αχνό σκοτάδι

            με τα μάτια μου είδα κι άκουσαν τ’ αυτιά μου

            -ώς εδώ η χαρά μου!

            Κι έτσι όπου βρεθώ, όπου κι αν γυρίζω

            κλαίω και δακρύζω,

            μόνος μου πονώ, μόνος μου υποφέρω

            το γιατί το ξέρω.

                                                      ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ

          Χάθηκ’ απόψε ό,τι αγαπούσα

          χωρίς ελπίδα επιστροφής

          κι έτσι έλα πένθιμα συ, μούσα,

          τον επικήδειο για να πεις.

          Μαζί του χάνεται και σβήνει

          ό,τι μεγάλο κι ό,τι αγνό

          και μόνο η θλίψη μού ’χει μείνει

          συντρόφι τώρα αδερφικό.

          Αγνά και τίμια είχα πιστέψει

          κι είχα δοθεί σ’ εκείνο, αλί!

          μα κοίτα πόσο είχα λαθέψει

          τότε στην πρώτη επιλογή.

          Σ’ όλα είχα πίστη όσα μου λέγαν

          και τα θαρρούσα αληθινά,

          όμως τα λόγια που με καίγαν

          ψεύτικα βγήκαν τώρα, να!

                                                 Η ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ

       Στην ίδια θέση πάντα μένει

       μ’ ήλιο μ’ αγέρα με βροχή

       και δεν τη λες για πεθαμένη

       μόν’ -να!- πως έχει κοιμηθεί,

       ώσπου να ρθεί το παλληκάρι

       που ’ναι μαζί του να την πάρει.

       Μα φτάνει, αντί για τον καλό της,

       ο χρόνος άπονος και -να! -

       πα’ στο κορμί, στο πρόσωπό της

       ίχνη του αφήνει ζωντανά

       κι αργεί κι αργεί το παλληκάρι

       που ’ναι μαζί του να την πάρει.

                                                   ΚΟΥΡΣΑΡΟΙ

       Ποιοι ’ναι αυτοί που στ’ ακρογιάλι

       σα φαντάσματα θεριά

       ξάφνου απόψ’ έχουν προβάλει

       με την άγρια τους θωριά;

       Ποιοί ’ναι αυτοί και τι ζητάνε

       τέτοιαν ώρα στο γιαλό;

       Και τι θέλουν; που τραβάνε

       έτσι ομάδι στο χωριό;

       Έχουν όλοι εδώ ησυχάσει,

       ζώα, ανθρώποι, και φωνή

       δεν ακούγεται στην πλάση,

       ούτε σκύλος ούτ’ αρνί.

      Όμως, άγριοι με μαχαίρια

                 ΄κείνοι φτάσανε και δες!

      -μάρτυρές τους είν’ τ’ αστέρια-

                 αρχινήσαν τις σφαγές.

                  Ποιοί ’ναι αυτοί και τι ζητάνε;

      Ρώτα, αν θέλεις, το φεγγάρι,

      μα θ’ ακούσεις όπου νάναι

      και φωνές: Ήρθαν κουρσάροι!

  

             ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΗ

                        (τον πρώτο μας αδελφό  που βρέφος

                         άνοιξε τα  φτερά του για το μεγάλο ταξίδι )

    Ξανά κι απόψε το μαρτύριο!

    Νά ’μαστε πάλι

    όλοι μαζί

    κι’ απών

    μονάχα συ

    στων αδελφών το προσκλητήριο!

    Κι’ η σκέψη στρέφεται σ’ εσένα,

    Βασίλη μας,

    πρωταδερφέ,

    που δε σε γνώρισα

    ποτέ

    κι είναι τα μάτια δακρυσμένα.

    Θα ήσουν τώρα ανάμεσά μας

    και αρχηγός

    κι οδηγητής

    σε κάθε βήμα

    της ζωής,

    σ’ όλα τα δύσκολα κοντά μας.

    Να φτιάξω θέλω τη μορφή σου

    στη σκέψη μου,

    μα δεν μπορώ!

    Ήσουν, σαν έφυγες,

    μωρό

    κι ήμουν αγέννητος, θυμήσου!

    Όμως, αντί για τη θωριά σου,

    δώρο πολύτιμο

    από σε

    που δεν αποχωρίζομαι

    ποτέ

    κρατώ για πάντα τ’ όνομά σου.

          ΣΤΙΣ ΦΤΩΧΟΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

        Χρόνια και χρόνια Σε ζητούσα

        κι είχα τον πόθο να Σε βρω

        για λίγο δίχως το σταυρό

        και βασιλιά να Σε θωρούσα.

        Είπα πως θα ’σαι σε βασίλειο

        με πλούτη, ασήμι περισσό

        και θα ’χεις στέμμα με χρυσό

        πιο λαμπερό κι από τον ήλιο.

        Έτσι σ’ ολόχρυσα παλάτια,

        πρώτε του κόσμου Βασιλιά,

        -’τι λησμονούσα μια σπηλιά-

        στραμμένα κοίταζαν τα μάτια.

        Μα-θάμα!-ξάφνου κάποια μέρα

        στη φτωχική τη γειτονιά

        που τη ρημάζ’ η απονιά

        Σ’ είδα να κάθεσαι, Πατέρα.

        Και μού ’πες: Αν να με γνωρίσεις

        βαθειά η ψυχή σου λαχταρά

        και βρίσκεις δίπλα μου χαρά,

        τότ’ έλα δω να με ζητήσεις.